Cyklinowanie podłogi. Dowiedz się jak powinno prawidłowo przebiegać

Na rynku dostępnych jest wiele rodzajów cykliniarek – poczynając od tych do użytku typowo domowego, a skończywszy na sprzętach pozwalających wyszlifować bardzo duże powierzchnie drewnianych podłóg. Urządzenia do cyklinowania można również wypożyczyć. Oprócz samego sprzętu potrzebny jest również papier ścierny o zróżnicowanej gradacji ziaren, siatka szlifierska lub specjalne tarcze, masa bądź olej naprawczy oraz materiał wykończeniowy, którym ostatecznie pokryta zostanie podłoga. Cyklinowanie warto zaplanować w czasie trwania innych prac remontowych w mieszkaniu, gdyż rozsądne ich połączenie pozwoli ograniczyć bałagan i uniknąć dwukrotnego sprzątania. Pamiętajmy, że wbrew zapewnieniom niektórych parkieciarzy – zupełnie bezpyłowe cyklinowanie nie istnieje.

Na czas cyklinowania należy usunąć z pomieszczenia wszystkie meble i sprzęty, które stoją bądź leżą na podłodze. Dopuszczalne jest pozostawienie jedynie stałych zabudów, których demontaż i ponowny montaż jest skomplikowany. Najlepiej jest wykonywać cyklinowanie po naprawie i wstępnym przygotowaniu ścian do malowania, ale jeszcze przed nałożeniem na ich powierzchnie farby. Podłoga poddawana cyklinowaniu musi być czysta i dokładnie odkurzona. Wszelkie zanieczyszczenia w postaci np. piasku czy drobnych kamyczków mogą powodować tak uszkodzenia drewna, jak i cykliniarki. W parkiecie mogą powstać zarysowania, a urządzenie może się zwyczajnie zepsuć, co jest szczególnie niepożądane, gdy dysponujemy  sprzętem wypożyczonym.

Nie wszyscy pamiętają, że przed przystąpieniem do cyklinowania konieczne jest również zdemontowanie listew przypodłogowych. Najlepiej jest jeśli są one zamocowane na wkręty. Wówczas bez trudu zamontujemy je ponownie po odnowieniu podłogi. Z listwami przyklejanymi na klej bywa różnie. Czasami nie nadają się już do ponownego montażu. Mogą się połamać podczas odklejania lub nie można usunąć z nich starej warstwy kleju.

Najbardziej profesjonalny sprzęt do cyklinowania to tzw. cykliniarki taśmowe. Szlifują dobrze i szybko, ale ze względu na swój ciężar nadają się do wykorzystywania jedynie na podłogach przyklejonych do podłoża. Parkiety niezespolone z podłożem szlifuje się mniejszymi szlifierkami, wyposażonymi w specjalne uchwyty przytrzymujące papier ścierny lub posiadającymi nasadki do mocowania specjalnych tarczy. Boczne krawędzie podłogi, narożniki oraz inne trudnodostępne miejsca wymagają zastosowani jeszcze innego sprzętu specjalistycznego lub wyszlifowania ręcznego. Dobrze sprawdzają się tu tzw. rantówki lub urządzenia wielofunkcyjne z różnymi nakładkami.

Cyklinowanie najczęściej zaczyna się od zastosowania papieru o uziarnieniu 36. Pracę kontynuuje się poprzez zmianę materiału szlifierskiego na coraz drobniejszy. Twarde gatunki drewna (jesion, dąb) zaleca się szlifować kolejno papierem o następującej gradacji ziaren: 36 – 40 – 60 – 80 – 100.  Miękkie zaś (sosna, świerk, modrzew, jawor) wymagają zastosowania papierów ściernych: 36 – 40 – 60 – 80 – 120. Pięciokrotne szlifowanie drewna jest konieczne tylko w określonych sytuacjach. Dużo częściej cyklinuje się trzykrotnie. Warto jednak zdawać sobie sprawę, że im więcej przeprowadzimy szlifów z następującą po sobie gradacją materiału szlifierskiego, tym powierzchnia pod lakier lub olej będzie lepsza.

Należy zdawać sobie sprawę, że kierunek szlifowania wpływa znacząco na ostateczny wygląd odnawianej podłogi. Tradycyjne deski cyklinuje się równolegle do włókien. Mozaikę – wykorzystując szlif ukośny w stosunku do brzegów włókien. Najbardziej kłopotliwa pod tym względem jest tzw. jodełka. Aby uzyskać w miarę równomierny koloryt na całej powierzchni podłogi, powinna być ona szlifowana pod kątem do wszystkich klepek. Szlif równoległy tylko w stosunku do jednego kierunku układania parkietu powoduje, że część klepek jest jaśniejsza, a pozostała ich część ciemniejsza. Efekt ten udaje się jednak (przynajmniej częściowo) zniwelować podczas polerowania podłogi.

Często okazuje się, że nawet po bardzo starannym i poprawnie przeprowadzonym cyklinowaniu, w podłodze są szpary lub pojedyncze ubytki. Są one nadal widoczne, ponieważ ich głębokość jest większa niż warstwa, którą zdarliśmy podczas szlifowania (najczęściej 1 – 3 mm). Do uzupełniania takich szczelin służą specjalne masy lub płyny. Można kupić je w marketach budowlanych bądź sklepach parkieciarskich. Produkty te łączy się z pyłem pochodzącym z cyklinowania i szpachluje nimi ewentualne ubytki w podłodze. Do podłóg olejowanych należy stosować odpowiednio dobrane kolorystycznie oleje naprawcze. 

W celu nadania podłodze gładkości poleruje się ją, co jest jednocześnie ostatnim z zabiegów szlifierskich. Do polerowania można wykorzystać drobnoziarnisty papier ścierny (o gradacji 120), siatkę szlifierską lub specjalne tarcze polerskie. Ostatnie z wymienionych dają efekt idealnej gładkości.

Bardzo ważne jest, aby polerowanie wykonywać w tym samym kierunku, w którym podłoga była cyklinowana, czyli zgodnie z zaleceniami dotyczącymi danego ułożenia desek lub klepek parkietowych.

O ile wcześniej lakierowaną i wycyklinowaną podłogę można poddać olejowaniu, o tyle olejowanego drewna nie da się polakierować. A są to aktualnie dwie porównywalnie popularne metody na wykończenie drewnianych posadzek. Każda z nich daje inne efekty. Lakier, nawet ten w półmacie, tworzy błyszczącą powłokę, która swoim wyglądem będzie przypominać taflę lodu. Olej natomiast wnika głęboko w strukturę drewna, uwydatniając jego naturalny wygląd i usłojenie.

Jednak podejmując decyzję o sposobie wykończenia posadzki trzeba kierować się również innymi względami niż tylko te estetyczne. Na drewnie cyklinowanym, czyli na podłogach już istniejących dużym ograniczeniem jest gatunek surowca. Olej nie nadaje się do stosowania na drewnie miękkim. Zatem najpopularniejsze rodzime gatunki, tj.: sosna, świerk, topola powinno się lakierować. Olejować można z kolei: akację, dąb, jesion i drewno egzotyczne (merbau, tek, iroko, itp.).

Do wyboru mamy lakiery wodne i rozpuszczalnikowe. Od razu należy zaznaczyć, że błędna jest powszechna opinia na temat tych pierwszych mówiąca o tym, że zabezpieczają gorzej i są mniej trwałe. Niepodważalną zaletą lakierów wodnych jest to, że nie wydzielają toksycznych substancji i nie szkodzą naszemu zdrowiu. Dodatkowo – można je nakładać na zastosowane wcześniej lakiery rozpuszczalnikowe. Natomiast lakierów rozpuszczalnikowych nie należy używać jeśli podłoga  zabezpieczona jest produktem wodnym.

Lakiery wodne nie są jednak szczególnie polecane w miejscach narażonych na wzmożony ruch oraz w pomieszczeniach, gdzie podłoga ma kontakt z wodą i wilgocią. Intensywne użytkowanie dobrze zniesie lakier poliuretanowy oraz lakiery chemoutwardzalne. Te ostatnie, choć przez  wiele miesięcy mogą wydzielać toksyczne opary (o dopuszczalnym stężeniu), wciąż uważane są za bardzo odporne na uszkodzenia. Do kuchni i łazienek najlepsze są lakiery o podwyższonej odporności na działanie wilgoci. Tę cechę posiadają wyroby poliuretanowe, uretanowe oraz uretanowo-alkidowe.

Wybierając lakier na wycyklinowaną podłogę warto też zwrócić uwagę na jego wydajność, czas schnięcia i uzyskiwania całkowitej twardości oraz zastanowić się nad ostatecznym kolorytem posadzki. Aktualnie dostępne są lakiery bezbarwne oraz kolorowane różnymi pigmentami.

Istnieją dwie metody olejowania drewnianych podłóg: na zimno i na gorąco. Pierwszy sposób, choć jest łatwiejszy (wykonuje się go ręcznie), to też okazuje się i mniej skuteczny. Olejowana na zimno podłoga jest gotowa do użytku po około 10 – 14 dniach.

Olejowanie na gorąco wymaga posiadania specjalistycznego urządzenia, ale jest skuteczniejsze. Odnowioną metodą olejowania gorącego podłogę można zacząć eksploatować już po upływie 1 tygodnia. Tak zabezpieczone posadzki pokrywa się dodatkowo dwiema warstwami wosku, który zamyka pory drewna i uodparnia surowiec na brud i wilgoć.

Cenniki firm cykliniarskich są bardzo zróżnicowane i kształtuje je  m.in. region kraju. W niektórych miastach Polski stare drewniane podłogi są bardzo cenione i tam za usługę trzeba zapłacić nieco więcej. Przeciętnie za samo wycyklinowanie 1 m² podłogi zapłacimy 20 zł. Jeśli konieczne będzie uzupełnienie ubytków cena wzrośnie o około 6 zł/m². Lakierowanie kosztuje około 10 zł/m². Oczywiście droższe jest cyklinowanie podłogi pokrytej starą farbą olejną oraz przygotowanie podłoża pod olej. Ta ostania czynność może kosztować nas nawet 50 zł/m². Żadna z podanych cen nie zawiera kosztów pozyskania materiałów, które także są bardzo zróżnicowane.

Dużo taniej jest wycyklinować podłogę samodzielnie. Koszt wypożyczenia cykliniarki to 60 – 100 zł za dobę. Do tego doliczyć trzeba tylko materiał i wkład pracy własnej, która niestety nie należy do najłatwiejszych.