Słoneczniki - słońce w domu przez cały rok

Nazwy są mylące, bo słoneczniki kojarzą się z dużymi roślinami o jadalnych nasionach. Tymczasem bywają odmiany niskie, nadające się do ścinania i trzymania w wazonie, by rozświetlały wnętrze. Z kolej słoneczniczki są pozornie małe, ale nie zawsze. Taki na przykład słoneczniczek wierzbolistny dorasta nawet do 2-2,5 metra wysokości. Jak je zatem odróżnić? To proste. Pierwsze są roślinami jednorocznymi o dużych liściach. Drugie to wieloletnie byliny o ulistnieniu drobnym, delikatnym.

Nie tylko do jedzenia

O słonecznikach wiemy tyle, że są piękne i użyteczne, bo nasiona są pyszne i bardzo zdrowe, a wytłoczony z nich olej także bardzo smaczny. Ale sieje je się także, by odwadniać fundamenty. Korzenie słonecznika potrzebują bowiem dużo wody. Gdy posadzi się je tuż przy domu, osuszą ziemię i mury.

Nigdy mało słońca

Zarówno słoneczniki, jak i słoneczniczki potrzebują wyjątkowo dużo słońca. W cieniu marnieją i zamierają. Gdy przygrzeją je ostre promienie gorącego lata, rosną najpiękniej. Potrzebują jednak także żyznej ziemi, bo są bardzo żarłoczne, oraz wilgoci w glebie. Wówczas odwdzięczą się ogrodnikowi bujnym wzrostem i obfitym kwitnieniem.

Prehistoryczne kwiaty

Słoneczniki znano i uprawiano już ponad dwa tysiące lat przed narodzeniem Chrystusa! Inkowie czcili je, uważając za ziemskiego przedstawiciela boga słońca. Ale do Europy trafiły dopiero w XVI wieku za sprawą konkwistadorów. Zabawne, że początkowo chciano je wyniszczyć, zwalczając pogański kult. Na szczęście szybko zorientowano się, jak pożyteczna jest to roślina.

Mamy do wyboru wiele ciekawych odmian słoneczników, zarówno jadalnych, jak i ozdobnych. Najmniejsze możemy uprawiać w doniczkach nawet na balkonie, bo mają od 10 do 30 cm wysokości. Największe dorastają w sprzyjających warunkach nawet do trzech metrów!

Słoneczniczki

Uprawa słoneczników nastręcza nieco kłopotu. Najlepiej siać je do skrzynek, a dopiero późną wiosną przesadzać do gruntu. Takich wad nie mają słoneczniczki, które są bylinami zimującymi w gruncie. Do najbardziej okazałych należy słoneczniczek wierzbolistny. To bardzo wysoka roślina o wiotkich łodygach i licznych, małych, bo zaledwie 5-10 cm, kwiatach, pojawiających się późnym latem i na początku jesieni. Rozpoznać ją można właśnie po nietypowych długich wąskich liściach, do złudzenia przypominających wierzbowe. Stąd nazwa. Jeżeli rosną w słońcu, ale w pobliżu wody lub na dobrze podlewanej ziemi, szybko się rozrastają, tworząc coraz większą kępę, kołyszącą się na wietrze.

Z kolei słoneczniczek szorstki jest znacznie niższy. Niektóre odmiany mają tylko 60-70 cm wysokości. Inne dorastają do 150 cm. On również tworzy duże kępy, ale rozrasta się wolniej niż wierzbolistny. Dzięki temu, że nie jest tak ekspansywny, można go uprawiać w małym ogrodzie. Poza tym jest też dość odporny na okresy suszy.